Energie kost ons energie.

Stromend water, dat is wat we hebben thuis. Tot op een dag, de regen met bakken uit de lucht valt, maar er geen druppel water uit de kranen komt.  Er wordt gebeld en gebeld, en heel wat afgepraat met de huisbaas en de buren, we delen immers hetzelfde ongemak.

Er verschijnen twee werkmannen, met de fiets, werkgerei op de bagagedrager. Op de, semi geasfalteerde zandweg, wordt een kuil gegraven. De werkman, zit ernaast, kijkt niet in de kuil, maar op zijn mobiel telefoon. Misschien lunchpauze, maar geen lunchpakket te zien. Ik verneem, uit goede bron, dat het werken begint, na de werkuren. Kwestie van ook overuren te sprokkelen. De kuil wordt dichtgedaan, op een creatieve, maar onpraktische manier. Daags later, wordt de kuil heropend, de bazen staan naast de werkmannen.

Water halen, emmers vullen aan de 5000 Liter regenwatertank, worden een dagelijkse activiteit. Maar al goed, dat het regenseizoen is. Alle dagen een fikse regenbui, maar na meer dan 14 dagen, geven de kranen thuis, nog geen druppel prijs.

We brengen een avond door, zonder elektriciteit.  We praten samen in complete duisternis, Mama neemt het woord: "What a nation is this!¨