Leven naast C57: deel 1
Maandag, 15 mei 2023
We starten de dag vroeg,en bereiken het busstation in Nakuru centrum, rond 8 uur. Een drukte, waarin passagiers worden geronseld. We reserveren een Matatu,met bestemming Narok (600Kes of 4 Euro per persoon). De een na de andere venter, laat zich zien aan de raampjes en de open schuifdeur van de Matatu. Een man rookt nonchalant, een sigaret. Dit is de tweede roker, die ik ,in de afgelopen weken heb gezien.
De Matatu, een kruis van parels slingert aan de spiegel. Er gaat ons niets overkomen,god reist met ons mee. We verlaten de stad,en bevinden ons weldra op de rijbaan C57. Een route,die belangrijke steden verbindt, in verschillende provincies. C57 is niet bepaald comfortabel reizen, de rijbaan is in zeer slechte staat. Dit zal ook geen rechtstreekse reis worden.
Een kar,getrokken door vier ezels, en een gedreven ezel drijver,flitsen voorbij. We stoppen regelmatig, passagiers hebben hun bestemming bereikt en nieuwe passagiers vervoegen ons. Naast C57, spelen mensen en dieren, de hoofdrol, in harmonie met de natuur.
Vier vrouwen bewerken het land,een vrouw wandelt langs C57, met drie suikerriet stengels in de hand. Ik heb een plaats, bij het raam, in de Matatu. Met mijn onzichtbare verrekijker, zie ik de kuddes schapen afwisselen met de geiten en de koeien. Maar ook de ezeltjes, zijn heel aanwezig, wanneer zij, hier en daar, geduldig wachten op de ezelkar en de drijver.
Het treinspoor reist met ons mee, geen trein, maar rijen motorfiets taxis, die passagiers verwachten. Het asfalt veranderd,in een hobbelige zandweg, die ons naar de volgende stopplaats brengt. De schuifdeur van de Matatu opent, een zoveelste keer. Enkele schapen tonen zich,naast de open Matatu, en ik vraag me af, of dit de volgende passagiers zijn. De vele stalletjes met snacks en allerlei lekkers, omringen het zanderig middenplein. Wanneer we onderweg zijn naar C57, passeren we de fabriek Amani Flour Millers.
We verlaten Njoro, twee vrouwen praten bij, naast een riviertje, hun bidons staan klaar om gevuld te worden. Een fietsende man, met een grote bidon melk op de bagagedrager, geeft prijs, dat we het volgende dorp naderen. Weinig levende zielen, een verlaten verkoop stal, een meisje, met sprokkelhout onder de arm,wandelt weg.
